Entrei na cociña e ela estaba alí, na esquina.
Non chamou a miña atención. Nin moito nin pouco. Nada.
Eu daquela andaba detrás da conductora (as veces encima e tamén debaixo) e estaba na súa casa, mais ese non foi o motivo de non prestarlle atención. O único que pasou foi que non me fixei abondo. Lembro que había unha pizza na mesa, pero non a roupa que ela levaba. Nin sequera mirei moito ós seus ollos, se cadra porque había pouca luz.
Tempo despois comecei a coincidir con ela noutros lugares, con outra xente. Pasara mais dun ano da primeira vez que a vira. Entón si. Entón vin aqueles beizos que ten, eses ollos enormes, que miras dentro e xa non és quen de sair. E caín dentro deles.
Non lembro como chegamos alí, pero teño unha imaxe na cabeza dela contra unha parede e eu contra ela, meténdolle man, bicándoa, lambéndoa, dicíndolle que quería foder nela.
Foi alguén mais importante para min do que debera. Aquela noite, e outras que viñeron despois, fixeron cambiar algo importante na miña vida, e todo a causa dela.
Se cadra non foron os seus beizos nin os seus ollos os que me fixeron tolear. Cando penso moito no tema venme á cabeza a imaxe dela camiñando, movéndose, rindo, movendo a cabeza, …
Esta rapaza é un animal, ou pode que fora que espertou ó animal que eu levo dentro
AS minhas mulheres
Nenhum comentário:
Postar um comentário